Kinderverjaardag

Voordat ik kinderen had probeerde ik ze zoveel mogelijk te ontwijken; kinderverjaardagen. Het is een gilfestijn en je komt er met een stressknoop vandaan. Nu heb ik zelf kinderen en gun ik ze zo’n gilfestijn. Vol optimisme en een met zorg uitgezocht cadeau arriveer je. En je vertrekt met stressknoop in je buik, een vierjarige ADHD-er stijf van de suiker en een gillende overprikkelde baby.

Waarom doen we dit elkaar aan? Niet omdat wij, ouders, het leuk vinden. Nee, omdat de kinderen het leuk vinden. Hoe overleef je dit? Veel ouders gaan aan de wijn. Maar ik ben allergisch, dus dat is geen optie. Uit frustratie prop ik mij vol met taart en hapjes. Thuis ben ik gestrest en volgevreten. Er moet een betere manier zijn om hier mee om te gaan. Rustig ademen en ‘aarden’, zou een yogaleraar zeggen. Mij lukt dat niet. Misschien moeten ze hier eens een workshop voor organiseren. Zet een groep mensen in een hysterische omgeving, compleet met huilende baby’s en gillende 3 jarigen en leer ze ademen ‘vanuit de buik’ en ‘geaard’ te zijn, ‘Denkend aan wortels die in de grond groeien’. Ik geef mij direct op!