Bomen knuffelen

Onlangs liep ik met mijn zoontje van vier in het bos in Baarn. Of eigenlijk is het een ‘landschapspark’ in Engelse stijl. Het wordt beheerd door Staatsbosbeheer en is een van mijn favoriete wandelplekken. Ik liet hem de route bepalen. We ontdekten een echo plek langs het water. Echo riepen wij. Al gauw schreeuwde hij variaties hierop, rare, zelfbedachte woorden. Ineens herinnerde ik mij een vakantie in Luxemburg, Hoe  de vader van mijn vriendinnetje ons de magie van 'echo' leerde.

Daarna wilde ik bomen knuffelen. Iets wat hij raar vond. ‘Alles heeft gevoel en energie’ zei ik. En hij keek mij aan alsof ik een beetje gek was. ‘Voel maar’ en ik had mijn armen om de boom geslagen. In mijn hoofd flitste een gedachte aan prinses Irene. Toch stoer dat ze dat zo durft te promoten. Het voelde heerlijk, maar mijn zoon was niet overtuigd. Wel wilde hij er even lekker tegenaan meppen met zijn stok. Dat mocht, zei hij, want het was een grote boom en die kon dat wel hebben. Ik liet de boom los en dacht wat fijn dat je met een kind weer kind mag zijn.