Mijn kleine kopietje

‘Op wie lijkt ze nou eigenlijk?’ ‘Op mij natuurlijk, zeg ik.’ We hebben het over mijn kleine dame van vier maanden. Het blijft leuk, babygelijkenis raden. Een mooie traditie. Je kunt niet verkeerd zitten, want baby’s veranderen met de dag. Ik ben er van overtuigd dat ze als twee druppels water op mij lijkt. Zo erg zelfs, dat als ik haar vast houd, ik het vreemde gevoel heb naar mezelf te kijken. Heel bijzonder. Alsof zij mijn reis opnieuw gaat maken.

Ik was er nog niet aan toe gekomen mijn babyfoto’s op te graven van zolder. Aangezien ik een enorme rommelzolder heb en ik er tegenop zie er doorheen te worstelen. Schijnbaar is een ‘oude rommelzolder’ een uitstervend soort. Want vorig jaar is er nog een commercial geschoten op onze zolder. Het bleek moeilijk te vinden, zo’n niet geïsoleerde zolder vol troep. Maar dat is weer een ander verhaal. Ik loop langs mijn oude huis. In het huis ernaast woont nog steeds de moeder van mijn goede vriendin. Ze ziet mij en zwaait mij naar binnen. In de deuropening zegt ze dat ze foto’s gevonden heeft. Ze is boven aan het opruimen en ik moet echt even kijken. Want het is als twee druppels, zweert ze mij. Ik kijk naar de foto en inderdaad. Mijn meisje lacht mij tegemoet, maar dan met een veel dikkere kop. Die van mij dus, 38 jaar geleden. Bizar toch. Het fotootje hangt nu te pronken in de keuken. Naast de foto van die gekke tante.