Hart van steen

Ik zoek graag stenen en schelpen. Ik vond het leuk als kind en nu nog steeds. Gelukkig heb ik een man en zoon die dit ook leuk vinden. Op vakantie verzamel ik mooie stenen, stukjes hout en bloemen om mijn kampeerplek op te fleuren. Aan het einde van de vakantie heb ik een altaartje met vindsels uit de natuur. De mooiste objecten mogen mee naar huis, de rest gaat terug.

De laatste weken heeft mijn zoontje een stenen obsessie. Hij riskeert zijn leven voor de stenen die hij vindt. Hij laat een steen vallen op de openbare weg en wil per se terug om hem te pakken. Er dendert een vrachtwagen voorbij en ik moet hem tegenhouden. Na enkele steenincidenten, eindigend in tranen, neem ik het erg serieus.

Onlangs fietsten we naar Kasteel Groeneveld. We liepen over ons favoriete stukje bos en zochten stenen. Ik ben nogal selectief en vond vier mooie stenen. Hij had elf stenen en vond er nog een voor mij. Een bruine, nietszeggende, saaie, lelijke steen. Die ik niet wilde. Hij bleef maar aandringen dat deze voor mij was. Ik zat ermee opgescheept. Ik overwoog de steen stiekem terug te gooien, maar hij onthoudt alles. Hij zou diep teleurgesteld zijn. Ik besloot het steencadeau dankbaar te aanvaarden en thuis na een dag of zo in de tuin te lozen. Eenmaal thuis wilde hij onze stenen uitvoerig bekijken, bespreken en selecteren. De lelijke steen lag tussen de stapel. Hij gaf hem weer aan mij en zei,'die is voor jou, mama'. 'En die ook', en hij gaf mij een klein steentje. Ik keek nog eens goed en toen zag ik het eindelijk.