Rammelaar

 Mijn dochter heeft een voorkeurshouding daarom moeten naar de fysio. Mijn zoontje overkwam vier jaar geleden hetzelfde. De fysio was een lomperik die mijn babyzoontje vastpakte als een pak suiker. Ik kwam er nooit meer terug en één maand later keek hij uit zichzelf, vol verwondering, alle kanten op. Dit keer was mij verzekerd dat het een goeie fysio was. We arriveerden iets te laat en de fysio staat ons buiten op te wachten. Ze was bang dat we verdwaald waren. Geen rare gedachte, want Blaricum ligt in een ouderwets doolhof; een wirwar van smalle straatjes met groene heggen.

De fysio doet de oefeningen voor. Ze pakte een ouderwetse, gele, plastic rammelaar. Zo eentje uit de jaren zeventig waar ik waarschijnlijk ook nog mee gespeeld heb. ‘deze rammelaars zijn de beste’, zegt ze. ‘Als ik deze nog kon krijgen kocht ik er bakken vol van.’ Ik bedenk mij dat er thuis alleen maar zachte pluizige rammelbeestjes in de box liggen. Duidelijk ongeschikt om mijn babymeisje vol bewondering met haar hoofd te laten draaien. Ik bedenk mij om langs de Kringloopwinkel te gaan, daar hebben ze vast bakken vol van dat spul.

Die week ben ik mijn zoektocht naar de perfecte rammelaar vergeten. Op woensdagmiddag wil mijn zoontje naar de Kringloopwinkel. Hij kan uren dralen bij het vierdehandsspeelgoed. Bij de kassa moet hij plassen. Ik laat de babywagen staan en we rennen naar het tegenovergelegen toilet. Mijn babymeisje zet het op een krijsen. Ik dwing mijn zoontje snel af te knijpen. Weer terug bij de kassa is mijn dochter stil. In haar schoot ligt een knalgele, plastic, jaren 70 rammelaar. ‘Die krijgt u van mij’, zegt de kassadame. ‘Ze is er zo blij mee’. 

*Meer lezen over toevalligheden; Lees Jung over Synchroniciteit of ‘The Secret’.