Dierenredders

Mijn zoontje is een dierenredder. Hij is lid van het Wereld Natuur Fonds en de Pandaclub. Onlangs hadden we een WNF dag in de Efteling. Vanaf het balkon van een sprookjeskasteel sprak Astronaut Kuiper ons toe. Hoe hij vanuit de ruimte de aarde zag. Een mooie, kleine, kwetsbare bol. Een bol, niet meerdere. Dat we er zuinig op moeten zijn. Het raakte mij, zijn toespraak. Symbolisch mochten we de aarde doorgeven,  een enorme 'aarde' bal werd naar beneden gegooid.

Zijn vriendje is ook dierenredder en lid van de Pandaclub. Maar hij is een echte dierenredder.Als ze samen spelen verzameld hij dieren. In de speeltuin levert dit een slakje, een rupsje 'nooit genoeg' en een pissebed op. Die kunnen straks mee in de fietstas van zijn moeder. Samen staan ze in de bosjes. 'Is dat jullie dierenopvangcentrum', vraag ik. 'Ja', zegt het vriendje. 'Nee', zegt mijn zoontje. 'Hij is een dierenredder en ik een dierendoodmaker'. 'Oh, zeg ik. Later blijkt hij een T-rex te zijn, dat is een vleeseter, vandaar.

Samen lopen ze uit school, het vriendje graait in het gras. 'Even mijn kikker loslaten', zegt hij. Ineens zien we een eend met een kikker in zijn bek. 'He, stommeling', roept het vriendje. 'Laat mijn kikker los'. Vertwijfeld sta ik erbij, wat moet ik doen, het beest redden? Het is geen prettig gezicht, een kikker die naar binnen gewerkt wordt. Inmiddels is de kikker voor driekwart verdwenen, duidelijk niet meer te redden. Beteuterd en in lichte shock kijken we ernaar. Later lopen we langs een sloot, wild rennen ze achter eenden aan. Stommelingen!